* خواص درماني و غذايي گوجه ‌فرنگى

گوجه‌فرنگي گياهي است با نام علمي “LYCOPERSISCOM ESCULENTUM” از خانواده سيب زميني “SOLANACEAE” که به نام عمومي “‌TOMATO” در جهان مشهور است‌. گوجه ‌فرنگى ابتدا به ‌عنوان گياه زينتى در باغچه ‌ها مورد استفاده قرار گرفت و به نام سيب طلايى يا سيب عشق معروف شد. مصرف گوجه ‌فرنگى به‌ عنوان نوعى سبزى از قرن نوزدهم ميلادى به بعد شروع شد و بعد از جنگ جهانى اول به ‌تدريج بر مصرف آن اضافه شد، ‌طورى که امروزه به صورت خام و پخته يا به ‌صورت سس و رب موارد استعمال زيادى دارد.

گوجه فرنگی به علت دارا بودن ویتامین های A،B ،C ،K و مواد معدنی مانند کلسیم، فسفر و آهن در تامین انرژی و تقویت بدن نقش موثری ایفا می کند.
گوجه فرنگی یکی از مهم ترین منابع ویتامینA می باشد. لذا در تقویت بینایی، تقویت و سلامتی پوست و مخاط ها (دهان و بینی)، رشد و نمو استخوان ها ضروری است. گوجه فرنگی سرشار از ویتامین های B۱ وB۲ می باشد، از این رو در تسکین دردهای عصبی، رفع بی اشتهایی و درمان یبوست، نقصان ترشح شیر مادر و تورم دهان تجویز می شود.
گوجه فرنگی، بدن را در برابر امراض و بیماری های عفونی حفظ کرده و مصرف آن نیرو و نشاط می بخشد. پوست و دانه های آن نیز به هضم غذا کمک کرده و روده ها را پاک می کند.
آب گوجه فرنگی ادرار آور و مفید است. برای تمیز کردن خون باید از آب گوجه فرنگی و کرفس به نسبت مساوی و به مقدار ۳ فنجان در روز، قبل از غذا و به مدت ۳ هفته استفاده کرد.


گوجه فرنگی هضم مواد نشاسته ای را آسان می کند. به همین جهت از آن سس درست کرده و با حبوبات پخته مصرف می کنند.
مصرف گوجه فرنگی برای اشخاصی که مبتلا به سنگ کلیه و مثانه و کبد هستند، تجویز می شود.
گوجه فرنگی بعد از لیموترش، بیش از سایر میوه ها ویتامینC و مقدار زیادی فسفر، آهن، سیلیس و کلسیم دارد.
بررسی ترکیبات و مواد موجود در گوجه فرنگی نشان می دهد که درمیوه گوجه فرنگی رسیده، گلوکز، فروکتوز، ساکاروز و تقریبا تمام آمینواسیدهای اصلی به استثنای ترپتوفان وجود دارد.
اسید آلی اصلی و عمده موجود در گوجه فرنگی، اسید سیتریک است. اسیدیته میوه به تدریج از مرحله سبزی به طرف قرمز شدن افزایش می یابد و حداکثر آن، موقعی است که قرمز شدن و رنگ عوض کردن آن آغاز می شود و پس از آن رو به کاهش می گذارد. ماده رنگی اصلی و عمده گوجه فرنگی کاروتنوئید، بتاکاروتن و لیکوپن می باشد.