آشنایی با مکاتب هنری 4

سوپره‌ماتیسم Suprematism یا والاگرایی، نخستین نظام تركیب‌بندی انتزاعی ناب است كه توسط ماله‌ویچ پیشنهاد شد (1913).

او، بعداً، نظریه خود را در كتابی توضیح داد. ماله‌ویچ اولین نقاشی سوپره‌ماتیست خود را به صورت مربعی سیاه بر زمینه سفید ارائه كرد؛ و درباره آن نوشت: «این یك مربع تهی نیست، بلكه تجربهٔ غیر عینیت است... علو احساس محض است...»

آثار سوپره‌ماتیست اولیهٔ ماله‌ویچ، تمرین‌های ساده هندسی و دوبعدی‌اند كه در آنها، غالباً، از رنگ‌های اولیه استفاده شده. بعداً، كار او بغرنج‌تر می‌شود: بدین‌سان كه دو یا چند گروه از صور هندسیِ وابسته به یكدیگر - به سبب آنكه روی هم قرار می‌گیرند، یا پیش‌آینده یا پس‌رونده به نظر می‌ایند - جلوهٔ فضای سه بعدی ایجاد می‌كنند.
در سال 1913 گروهی از معماران ، مهندسان و نقاشان که نام سوپره ماتیسم بر خود نهاده بودند و تصمیم در پذیرفتن «ماشین » به عنوان نمادِ عصر حاضر داشتند گرد هم آمدند. عنصر اصلی اندیشه آنان رئالیسم ( Realism ) ستیزی بود که نخست به شکل شورشی ساده علیه نقاشی سه پایه ای- که در نظر آنان اصطلاحی خاص برای دوران قبل از صنعتی شدن به شمار می‌رفت - متجلی گردید. روش آنان ایجاد ترکیب بندی (Composition) بر روی سطح دو بُعدی و صاف نبود، بلکه ایجاد ساختمان در فضا بود و شکل پدید آمده الزاماً هماهنگ یا زیبا نبود بلکه دینامیک و شبه کارکردی بود. به عبارتی کار هنر این شد که خصوصیات بیانی یک ماشین کارآمد را داشته باشد. اعضای گروه چهارنفره سوپره ماتیسم که تجمع آنان در مسکو بود عبارت بودند از کازیمیر مالویچ، ولادیمر تاتلین ،آنتوان په وسنر و نائوم گابو. در ابتدا، آنهااز نظر اندیشه و عمل یکسان بودند و به اصالت عقل و نحوه‌ای از تفکر ریاضی گونه در اثر هنری اهمیت می‌دادند. اثری با پایگاه زیبایی شناسی که ارائه دهنده هندسه‌ای بی واسطه، ساده و روشن باشد. اما در نهایت با پیوستن چند تن از آنان به مکتب کانستراکتیویسم فاصله‌ای میان شان پدید آمد.

عناصر هنر سوپره ماتیسم مربع، مستطیل، دایره، مثلث و خطوط متقاطع و رنگ های اصلی بود. اولین صورت آشکار این هنر، مربع کاملی به رنگ سیاه بر زمینه سفید بود که توسط مالویچ اجرا شد.

مالویچ سوپره ماتیسم را این گونه تعریف می‌کند «آن چه را که من سوپره ماتیسم می نامم برتری احساس ناب در هنر خلاق است. پدیده‌های بصری دنیای عینی در نظر هنرمند سوپره ماتیست به خودی خود بی معنی اند، آن چه معنی دارد احساس است، آن هم احساسی کاملاً مجزا از محیطی که آن را موجب شده باشد.»