سوز غم سینه‌ی خود

سوز غم سینه‌ی خود در دل شب گشاده‌ام
از لهب بغض گلو صبح وُ شفق شکفته‌ام




صبر ز دل ربوده‌اند، قرار عقل زدوده‌اند

روز ازل بداده‌اند عشق تو ارمغانی‌ام




صورت تو ز من نهان، صبر من از دیده روان

سنگ به هر دری زدم وز پی تو، گمشده‌ام!




هر فلقی به زایشی هست همه برای تو

تو همه جا وُ در منی، من به کجا رسیده‌ام!؟