بال هایت را كجا گذاشتی؟

پرنده بر شانه های انسان نشست . انسان با تعجب رو به پرنده كرد

و گفت : اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من

آشیانه بسازی.



پرنده گفت : من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما

گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم .



انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممكن بود .



پرنده گفت : راستی ، چرا پر زدن را كنار گذاشتی ؟



انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید .



پرنده گفت : نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .

انسان دیگر نخندید . انگار ته ته خاطراتش چیزی را به یاد آورد . چیزی

كه نمی دانست چیست . شاید یك آبی دور ، یك اوج دوست

داشتنی .



پرنده گفت : غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم كه پر

زدن از یادشان رفته است . درست است كه پرواز برای یك پرنده

ضرورت است ، اما اگر تمرین نكند فراموشش می شود .



پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال كرد تا این كه

چشمش به یك آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ

بالای سرش آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .





آن وقت خدا بر شانه های كوچك انسان دست گذاشت و گفت :

یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر

دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی .



راستی عزیزم ، بال هایت را كجا گذاشتی ؟



انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس

كرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست !!!!!