نیایش

خدایا: اندیشه واحساس مرا درسطحی پایین میاور که زرنگی های حقیروپستی های نکبت بار وپلید شبه آدم های اندک را متوجه شوم،چه،دوست تر می دارم بزرگواری گول خور باشم تا،همچون اینان،کوچکواری گول زن.

خدایا: آتش مقدس شک را آنچنان در من بیفروز تا همه ی یقین هایی را که در من نقش کرده اند،بسوزند،وآنگاه از پس این توده ی خاکستر،لبخند مهراوه بر لب های صبح یقینی،شسته از هرغبار،طلوع کند.

دکتر شریعتی