رهایم کن

من طرف **silence** الثلاثاء نوفمبر 17, 2009 12:15 pm

در آن هنگام که از کوچه سار سرد و سخت و حسرت و اندوه تنهایی گذشتم
تو از آن خدای خود, در گلستان وصل غیر بودی.
و آن دم که بر بالین این قلب فسرده زخمی و رنج و نکهتی بی انتها گریستم من,
تو از پی آمال شهوانی خویش بودی
بگذار این مردم غافل بگویند: که این مرد دیوانه ای است خسته
که بر ذره ذره ی پیکر آن عشق جاویدش خدو افکند در هر دم
رهایم کن که زین پس خانه ات این قلب ناسامان نخواهد بود

این قطعه زیبا از همکلاسی خوبمون
taha mehdieraghi

تقدیم به همه دوستان