بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم ،

همه تن چشم شدم ، خيره به دنبال تو گشتم ،

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم ،

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم .

در نهانخانه ي جانم ، گل ياد تو ، درخشيد

باغ صد خاطره خنديد ،

عطر صد خاطره پيچيد :

يادن آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم

پر گشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتي بر لب آن جوي نشستيم .

تو ، همه راز جهان ريخته در چشم سياهت .

من همه ، محو تماشاي نگاهت .

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ي ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست بر آورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

يادم آيد : تو يه من گفتي :

- « از اين عشق حذر كن !

لحظه اي چند بر اين آب نظز كن ،

آب ، آيينه ي عشق گذران است .

تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است،

باش فردا ، كه دلت با دگران است !

تا فراموش كني ، چندي از اين شهر سفر كن ! »

با تو گفتم : «‌ حذر از عشق !؟ - ندانم

سفر از پيش تو ؟ هرگز نتوانم ،

نتوانم !

روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد ،

چون كبوتر ، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدي ، من نه زميدم ، نه گسستم ... »

باز گفتم كه : « تو صيادي و من آهوي دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم ، نتوانم ! »

اشكي از شاخه فرو ريخت

مرغ شب ، ناله ي تلخي زد و بگريخت ...

اشك در چشم تو لرزيد ،

ماه بر عشق تو خنديد !

يادم آيد كه : دگر از تو جوابي نشنيدم

پاي در دامن اندوه كشيدم .

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شب هاي دگر هم ،

نه گرفتي دگر از عشق آزرده خبر هم ،

نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم ...

بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم

دیشب دوباره دیدمت اما خیال بود
تو در کنار من بنشینی ؟؟؟
محال بود
پاییز بود و کوچه ای و تک مسافری
با تو چقدر کوچه ما بی مثال بود