تکرار

جنگل ِ آينه‌ها به هم در شکست
و رسولاني خسته بر اين پهنه‌ي ِ نوميد فرود آمدند
که کتاب ِ رسالت ِشان
جز سياهه‌ي ِ آن نام‌ها نبود
که شهادت را
در سرگذشت ِ خويش
مکرر کرده بودند.
با دستان ِ سوخته
غبار از چهره‌ي ِ خورشيد سترده بودند
تا رخساره‌ي ِ جلادان ِ خود را در آينه‌هاي ِ خاطره بازشناسند.
تا دريابند که جلادان ِ ايشان، همه آن پاي‌درزنجيران‌اند
که قيام ِ درخون‌تپيده‌ي ِ اينان
چنان چون سرودي در چشم‌انداز ِ آزادي‌ي ِ آنان رُسته بود، ــ
هم‌آن پاي‌درزنجيران‌اند که، اينک!بنگريد
تا چه‌گونه
بي‌ايمان و بي‌سرود
زندان ِ خود و اينان را دوستاق‌باني مي‌کنند،
بنگريد!
بنگريد!
جنگل ِ آينه‌ها به هم درشکست
و رسولاني خسته بر گستره‌ي ِ تاريک فرود آمدند
که فرياد ِ درد ِ ايشان
به هنگامي که شکنجه بر قالب ِشان پوست مي‌دريد
چنين بود:
«ــ کتاب ِرسالت ِ ما محبت است و زيبائي‌ست
تا بلبل‌هاي ِ بوسه
بر شاخ ِ ارغوان بسرايند.
شوربختان را نيک‌فرجام
برده‌گان را آزاد و
نوميدان را اميدوار خواسته‌ايم
تا تبار ِ يزداني‌ي ِ انسان
سلطنت ِ جاويدان‌اش را
بر قلم‌رو ِ خاک
بازيابد.
کتاب ِرسالت ِ ما محبت است و زيبائي‌ست
تا زهدان ِ خاک
از تخمه‌ي ِ کين
بار نبندد.»
جنگل ِ آئينه فروريخت
و رسولان ِ خسته به تبار ِ شهيدان پيوستند،
و شاعران به تبار ِ شهيدان پيوستند
چونان کبوتران ِ آزادْپروازي که به دست ِ غلامان ذبح مي‌شوند
تا سفره‌ي ِ اربابان را رنگين کنند.
و بدين‌گونه بود
که سرود و زيبائي
زميني را که ديگر از آن ِ انسان نيست
بدرود کرد.
گوري ماند و نوحه‌ئي.
و انسان
جاودانه پادربند
به زندان ِ بنده‌گي اندر
بمانْد.