ابراهیم در آتش

در آوار ِ خونين ِ گرگ‌وميش
ديگرگونه مردی آنک،
که خاک را سبز مي‌خواست
و عشق را شايسته‌ی زيباترين ِ زنان

که اين‌اش

به نظر

هديّتي نه چنان کم‌بها بود
که خاک و سنگ را بشايد.

چه مردی! چه مردی!

که مي‌گفت


قلب را شايسته‌تر آن

که به هفت شمشير ِ عشق

در خون نشيند



و گلو را بايسته‌تر آن

که زيباترين ِ نام‌ها را

بگويد.



و شيرآهن‌کوه مردی از اين‌گونه عاشق
ميدان ِ خونين ِ سرنوشت

به پاشنه‌ی آشيل

درنوشت.ــ

رويينه‌تني

که راز ِ مرگ‌اش



اندوه ِ عشق و
غم ِ تنهايي بود.

□

«ــ آه، اسفنديار ِ مغموم!

تو را آن به که چشم
فروپوشيده باشي!»

□

«ــ آيا نه

يکي نه

بسنده بود


که سرنوشت ِ مرا بسازد؟

من

تنها فرياد زدم

نه!

من از

فرورفتن

تن زدم.

صدايي بودم من
ــ شکلي ميان ِ اشکال ــ،
و معنايي يافتم.

من بودم
و شدم،

نه زان‌گونه که غنچه‌يي

گُلي

يا ريشه‌يي

که جوانه‌يي

يا يکي دانه

که جنگلي ــ



راست بدان‌گونه

که عامي‌مردی

شهيدی;

تا آسمان بر او نماز بَرَد.

□

من بي‌نوا بند‌گکي سربه‌راه

نبودم



و راه ِ بهشت ِ مينوی من

بُز روِ طوع و خاک‌ساری

نبود:



مرا ديگرگونه خدايي مي‌بايست
شايسته‌ی ِ آفرينه‌يي

که نواله‌ی ناگزير را

گردن

کج نمي‌کند.

و خدايي
ديگرگونه
آفريدم».

□

دريغا شيرآهن‌کوه مردا

که تو بودی،
و کوه‌وار
پيش از آن که به خاک افتي

نستوه و استوار

مُرده بودی.

اما نه خدا و نه شيطان ــ

سرنوشت ِ تو را

بُتي رقم زد

که ديگران

مي‌پرستيدند.

بُتي که

ديگران‌اش

مي‌پرستيدند.