کاروان

من طرف **silence** الإثنين سبتمبر 14, 2009 11:20 am

عمر پا بر دل من می نهد و می گذرد...

خسته شد چشم من از اين همه پاييز و بهار

نه عجب گر نكنم بر گل و گلزار نظر

در بهاری كه دلم نشكفد از خنده يار

چه كند با رخ پژمرده من گل به چمن؟

چه كند با دل افسرده من لاله به باغ؟

من چه دارم كه برم در بر آن غير از اشك؟

وين چه دارد كه نهد بر دل من غير از داغ؟

عمر پا بر دل من مي نهد و مي گذرد...

مي برد مژده آزادی زندانی را،

زودتر كاش به سر منزل مقصود رسد٬

سحری جلوه كند اين شب ظلماني را.

پنجه مرگ گرفته ست گريبان اميد

شمع جانم همه شب سوخته بر بالينش

روح آزرده من مي رمد از بوی بهار

بی تو خاریست به دل، خنده فروردينش

عمر پا بر دل من می نهد و مي گذرد...

كاروانی همه افسون، همه نيرنگ و فريب!

سالها باغ و بهارم همه تاراج خزان

بخت بد، هرچه كشيدم همه از دست حبيب

ديدن روی گل و سير چمن نيست بهار

به خدا بی رخ معشوق، گناه است! گناه!

آن بهار است كه بعد از شب جانسوز فراق

به هم آميزد ناگه... دو تبسم: دو نگاه!