نامه به انیشتین

شعر شهریار برای انیشتن


انيشتن يك سلام ناشناس البته می بخشي

دوان در سايه روشنهای يك مهتاب خليايی

نسيم شرق می آيد شكنج طره ها افشان

فشرده زير بازو شاخه های نرگس و مريم

از آنهايی كه در سعديه شيراز می رويد



ز چين و موج درياها و پيچ و تاب جنگل ها

دوان می آيد وصبح سحر خواهد بسر كوبد

در خلوت سرای قصر سلطان رياضی را

درون كاخ استغناء فرا از تخت انديشه

سر از زانوی استقراء خود بردار

به اين مهمان كه بی هنگام و ناخوانده است در بگشای

اجازت ده كه با دست لطيف خويش بنوازد

به نرمی چين پيشانی افكار بلندت را

به آن ابريشم انديشه هايت شانه خواهد زد

نبوغ مشرق نيز با آيين درويشی

به كف جام شرابی از صبوی حافظ و خيام

به دنبال نسيم از در ميزند زانو

كه بوسد دست پير حكمت دانای مغرب را

انيشتن آفرين بر تو

خلاء با سرعت نوری كه داری در نور ديدی

زمان در جاودان پی شد، زمان در لامكان طی شد

حيات جاودان كز درك بيرون بود پيدا شد

بهشت روح علوی كه دين می گفت جز اين نيست

تو باهم آشتی دادی جهان دين و دانش را

انيشتن ناز شست تو

نشان دادی كه جرم و جسم چيزی جز انرژی نيست



اتم تا می شكافد جزء جمع عالم بالاست

به چشم مو شكاف اهل عرفان و تصوف نيز

جهان ما حباب روی چين آب را ماند

من ناخوانده دفتر هم كه طفل مكتب عشقم

جهان جسم موجی از جهان روح می بينم

اصالت نيست در ماده

انيشتن صد هزار احسنت وليكن صد هزار افسوس

حريف از كشف و الهام تو دارد بمب می سازد


انيشتن اژدهای جنگ

جهنم كام وحشتناك خود را باز خواهد كرد

چه می گويند

مگر مهر و وفا محكوم اضمحلال خواهد بود

مگر آه سحرخيزان سوی گردون نخواهد شد

مگر يك مادر از دل وای فرزندم نخواهد گفت

انيشتن بغض دارم در گلو دستم به دامانت

نبوغ خود به كام التيام زخم انسان كن

سر اين نا جوانمردان سنگين دل به راه آور

نژاد و كيش و مليت يكی كن ای بزرگ استاد

زمين يك پايتخت امپراتوری وجدان كن

تفوق در جهان قائل مشو جز علم و تقوی را

انيشتن نامی از ايران ويران هم شنيدستی

به اين وحشی تمدن گوشزد كن حرمت مارا

حكيما محترم می دار مهد ابن سينا را



انيشتن پا فراتر نه جهان عقل هم طی كن

كنار هم ببين موسی و عيسي و محمد را

كليد عشق را بردار و حل اين معما كن

وگر شد از زبان علم اين قفل كهن وا كن

انيشتن باز هم بالا

خدا را نيز پيدا كن
__________________


شهریار